اشعار

الـسـلام ای افـتـخـارِ شـهـرِ قـم            السلام ای نور و رحمت بهرِ قم

الـسـلام ای زائـرت افـلاكــيـان            شهرِ قم دريا، تو گوهر در ميان

السلام ای بارگاهت شهـر خون            از ازل شهـرِ عـبادِ الصالحـون

الـسـلام ای معـنیِ حق الیـقـیـن            در قـضا تسـلـیمِ رب العالـمـین

الـســلام ای مــريـمِ آلِ رســول            نـام تـو هـمـنـام بـا نـامِ بــتــول

الـسـلام ای از تـبــارِ فــاطـمـه            وارثِ صـبـر و قـرارِ فـاطـمـه

الـسـلام ای نـورِ پاکِ مـنـجـلی            حضرت معصومه یا بنت علی

السلام ای نجلِ حـیـدر، فاطـمه            دخترِ موسی بن جعـفر، فاطمه

السلام ای آن که صاحب منصبی            تو علی موسی الرضا را زینبی

الـسلام ای شـاهِ تنـهـا را طبیب            الـسلام ای خواهـرِ شاهِ غـریب

الـسـلام ای قـبـلـۀ هـر حـاجـتی            لشکـرِ عـشـق رضـا را رايـتی

السلام ای که رضا بیمار توست            عکس مولا در دو چشمِ زار توست

السـلام ای بانـوی صاحب کرم            از مـدیـنـه آمـدی قـم شـد حـرم

السلام ای دستگیر خُـرد و پـیر            آمـدم پـابـوسی‌ات دسـتـم بگـیر

ای گل موسی بن جعـفر فاطمه            تـالـی زهـرای اطـهـر فـاطـمـه

کعـبۀ قـلب همه معصومه جان            رهـنورد فاطـمه معصومه جان

ای گـل زهـرا سـراپا رحـمـتی            اهل عـالـم را نـشان عـصـمـتی

مرقـد پـاکـت حـریـم کـبریاست            قـبـله گـاه و مـلجا اهـل ولاست

شهر قم از نور تو زینت گرفت            حوزه‌های عـلمیه عـزّت گرفت

آن حریمت می‌دهد بوی بهشت            زائـر تـو آمـده ســوی بـهـشـت

از همه مشکـل گـشایی می‌کنی            هـر دلی را تو ولایی می‌کـنـی

فاطمه اُخت الرضا معصومه‌ای            همچو زینب عمه‌ات مظلومه‌ای

در غـم هـجـر بـرادر سـوخـتی            صبر را از عـمـه‌ات آمـوخـتی

آمـدی از بــهــر دیـــدار رضـا            بـیـن ره گـردیـده بـیـمار رضـا

آمـدی وارد به شـهـر قـم شـدی            فـاطـمـه نـور دل مــردم شـدی

شیعـیان در مقدمت گـل ریختند            زیر پایت یاس وسنبل ریخـتـند

در شب داغ شـما جـان بر لـبـم            یـاد رنج و غـصـه‌هـای زیـنـبم

جای گـل آن شـامـیـان بـی‌حـیـا            بر سر و رویش زدند سنگ جفا

کوفه بود و زینب ونور دو عین            پیش رویش رأس پُـر خـون حسین

فـاطـمه جـان در پـنـاه تـو مـنـم            مـسـتـمـنـد یـک نـگـاه تـو مـنـم

من (رضـایـم) نـوکـر دربار تو            گشته‌ام معصومه جان بـیدار تو

می‌سوخت ز تب ذکر لبش مولا بود            در صورت مـاه او رضا پـیدا بود

دیدند که آخـرین نفـس در دسـتـش            سوغاتی شهرِ حضرت زهـرا بود

*********************

ما بی‌حرمِ تو خون دل می‌خوردیم            این گـریه و ناله را کجا می‌بردیم؟

ای فاطمه! گر نبـود قـبرت در قـم            در حـسرت قـبرِ مادرت می‌مردیم

*********************

تو فـاطـمه حـامـیِ ولایت هـسـتـی            تو زینبِ صبر و استـقامت هـستی

هـم عـمّـۀ حـضـرتِ امـامـی بـانـو            هم خواهـر و دخـترِ امامت هستی

تـو کـیـسـتـی؟ آئــیـنـۀ دنـیـای دیـگـر            معصومه‌ای، جامانده در معنای دیگر

بی‌خود "کـریمه" نام زیبایت نگـفـتـند            مـعـنـا شدی انـگـار در دریـای دیگر

عشق امام هشتمین با تو عجیب است            خواندند تو را هم زینب کبرای دیگر

دنـبال قـبـر حـضـرت صـدیـقـه بودم؛            دیدم تو هستی حضرت زهرای دیگر

ای بانوی عـظـما؛ اغـیـثـیـنـی کریمه

آئــیــنــۀ زهــرا؛ اغـیـثـیـنـی کـریـمه

تـو بـیـن نـسـوان ولایی، بـی‌قـریـنـی            ای دخـتر موسی ابن جعـفر بهـترینی

این ملـک ما دارد شـرف با مرقـد تو            راحت بـگـویم عـزت ایـران زمـیـنی

یک جذبه‌ای دارد زیارت در حریمت            از بـسکه بـانـوی نجـابت، دلـنـشـیـنی

دنیا اگـر فرضأ شـود انگـشـتر عـشق            مابین این خـاتم تو تـنهـا یک نگـیـنی

اخت الرضا، جان رضایت یک نگاهی

بر حال و روز این گدایت یک نگاهی

دسـتم به دامـانت بـرایـم یک دعا کن            حاجات قلبم را خودت امشب روا کن

در گـیر و دار زندگی گـم کرده راهم            لطفی کن ای بانو گدایت را صدا کن

با این سیه‌رویی تفـضل کن، رضا را            از این گنه کار زمین خورده رضا کن

ای دختر موسی ابن جعفر حاجـتم ده            با طـرفـة العـیـنی دلـم را کـربـلا کن

من کربلایی می‌شوم در روضه‌هایت

عـالـم فـدای هق هـقی از گـریـه‌هایت

در گوشه‌ای تنهـای تنها جان سپردی            باحجم سنگینی ز غـم ها جان سپردی

در بین سـیـنه نامـه‌ای را می‌فـشردی            خیلی غـریـبانه در اینجا جان سپردی

حرمت به تو کـردند بی‌بی، مردم قـم            با این وجـود از داغ آقا جان سـپردی

با گـریـه‌هـای تو هـمه آتـش گـرفـتـند

با یا رضـای تو هـمـه آتـش گـرفـتـند

بی‌بی فدای عمه‌ات که در محـن مُرد            در گوشه‌ای افتاد و دور از وطن مُرد

می‌گفت زیر لب حسین جان خسته هستم            با یاد گـودال بـلاها لـطـمـه زن مُـرد

ما بـین دسـتـانش در آن آخـر نفـس‌ها            با نـالـه‌های یا حـسـین با پیـرهن مُرد

ای وای از پیراهنی که پاره پاره ست

از روضۀ زینب دل ما پر شراره ست

بار دیگر دل به مـاتم مبـتـلاست            دل عزادار غـم اُخت الرضاست

رحلت یک بانوی مظلـومه است            عمّه سادات و هم معصومه است

از مـدیـنه سـوی ایران شد روان            بـهـر دیـدار امــام انـس و جــان

شـــوق دیــدار بــرادر در دلــش            بین ره بیـمـار و قـم شد مـنـزلش

چون به قـم آمد صفـا اکـمـال شد            وه چه زیـبا از وی استـقـبال شد

شهر قم از مـقـدمش پُـر نور شد            عـرصۀ دلهـا سـراسـر شـور شد

آمدی و خاک ایـران جان گرفت            عطر و بوی جنت و رضوان گرفت

جـلـوۀ نـوری و مـا در سـایـه‌ات            کـوثـری و مـا همه هـمـسـایه‌ات

گرچه از هجران قد سروت خمید            دیـدگـانت جـسـم بی‌سـر را نـدید

بـنـت مــوسـی قــبــلــۀ اهـل ولا            دل بـسـوزد بـر شـهــیـد کــربـلا

خواهری در خیمه‌ها مضطر شده            نـخـل امـیـدش دگـر بـی‌سـر شده

سوی مقـتل رفت خواهر باشتاب            کرد با یک پیکـر بی‌سر خـطاب

ای به خون خفته حسین من توئی            یابن زهـرا نـور عـین من تـوئی

خیمه‌ها سوزان و طفلان بی‌قرار            خواهـری تـنها و غـم‌ها بی‌شمار

درگهت یا فـاطـمه دارالـشفـاست            دل  گهی مهمان قم، گه کربلاست

سـائـلانـت را نــسـازی نـا امـیـد            خاک پـای زائرت هـستم (سعید)

دیـده بر راهـم و با گـریه کـمی آرامم            محتضر، خسته، از این بی‌کسی ایامم

از همان کودکی‌ام روزی من هجران شد            چهارده سال هم از وصل پدر ناکـامم

از تو یک نامه فقط مانده برایم چه کنم؟            شده تسکـین به هـمین نامه کمی آلامم

چقَدَر خوب شد اینجا سر و کارم افتاد            میهـمانِ قـم و این سلـسـلۀ خوش نامـم

چشم نا پـاک نیـفـتاده سوی محـمل من            فـکـر آوارگـی زیـنب و شـهـرِ شـامـم

جز سلام، از همه یک بی‌ادبی نشنیدم            سـرِ بـازار نـداده ست کـسـی دشـنامـم

داغـها دیـدم اگر بی‌کس و تـنهـا نشدم            دست بسته سرِ هر کـوچه تماشا نشدم

جـویـم از طبع خود مـناعت را            صـانـعـم داد این صَـنـاعـت را

ریـزد از آســمـان بـرایـم رزق            نـکـنـم صـحـبـتـی، قـنـاعـت را

بــا تـمـام بـضـاعـتِ مُـزجــات            از رضا خـواسـتم بـضاعـت را

مـی‌کـنـم مـدحِ آنـکـه در عـالـم            به نـمـایش گـذاشت طـاعـت را

حـجِ او کـعـبـۀ خــراســان بـود            در خـودش دیـد اسـتـطاعت را

روزِ نهضت، نیازِ لحظه رسید            حق ادا کرد، روز و ساعت را

اقـتـدا بـر قـیــام زهــرا داشـت            ای بـنـازم چـنـیـن شـجـاعت را

کیست معصومه مظهر توحـید

دخـتـر مـاه، دخـتـر خـورشـیـد

بـانــویـی که مـثـال زیـنـب شـد            آبــروی تــمــام مــکــتـب شــد

در مـرام و قـیام و راه و روش            وامــدار رئــیــس مــذهـب شـد

در غــیــاب امــام خــود بــانـو            نـکـتــه دانِ تـمـامِ مـطـلـب شـد

بس که معـصوم بود، معـصومه            ثــانـیِ فــاطــمــه مــلـقّـب شــد

بیت مـوساست طـور سیـنـایـش            در هـمـین خـانـه او مهـذّب شد

همچو زهرای مرضیه، جبریل            با دلِ حـضرتش مُـصاحَـب شد

مـأمـنـش آسـتــان بـیـتِ رفــیـع            محـرم دوست، هر دلِ شب شد

کیست معصومه، مظهر توحید

دخـتـر مـاه، دخـتـر خـورشـیـد

عـابـده، زاهـده، مجـلـلـه اوست            فـاطمه، راضیه، محـدثه اوست

بـی گـمــان بـعـد زیـنـب کـبـرا            عالمه هست و بی‌معـلمه اوست

بـــر نـــبــیِ مــکـــرمِ اســــلام            همچو زهرا گُـلِ مکرمه اوست

پــارۀ قــلـب مـــوســیِ کــاظــم            بر عـلی، دختر معـظـمه اوست

زیـنبِ کـربـلای ایـران، نـیز...            بانـوی جان نثار علـقـمه اوست

قـدرِ مخـفـی و قـبـرِ مـخـفی را            مهدِ قـم را، نمادِ فـاطـمه اوست

در قـیامت، شـفـیـعـةُ الـمَـحـشر            یاریِ شیـعـه را مـقـدمـه اوست

کیست معصومه، مظهر توحید

دخـتـر مـاه، دخـتـر خـورشـیـد

راوی است و چنین روایت کرد            حـق مـرا حــافـظ ولایت کــرد

نـتـوان مـنـکـرش کـسـی بـشود            آن غـدیـری که او روایت کـرد

در عـمـل راه عـشـق را پـوئـید            کـربـلا را چـنـیـن روایت کـرد

هـیـجـده کـشـتـه در رهِ حق داد            با شهـادت ز دین حـمـایت کرد

بـا وجـودی کـه او اسـیـر نـشـد            شـهـر قـم حالِ او رعـایت کرد

نـه بـه او، بـر عـنـان نـاقــۀ او            مـرجـعِ شیـعـیـان عـنـایت کـرد

آری آری، وفــــای اهــل قــــم            تا هـمه خـاک مـا سـرایت کـرد

کیست معصومه، مظهر توحید

دخـتـر مـاه، دخـتـر خـورشـیـد

دست بر چـادری نخـورد اینجا            هـیچکـس معـجـری نبـرد اینجا

بـیـنِ نـامـحـرمـان نـمانـد کسی            نـاقـه‌اش را به مـا سـپـرد اینجا

تــازیــانـه نـخــورد بـر بــانــو            گـل بـپـای رکـاب خـورد ایـنجا

اهـل قـم در خــرابـه نـه، او را            بهـتـرین جای شـهـر بُـرد اینجا

او بـه بـزم شـراب بُــرده نـشـد            مـیـهــمـانِ خـدا شـمـرد ایـنـجـا

کِـی ز پــا تـا سـرِ امــام رضــا            زیر تـیغ و سـنـان فـشـرد اینجا

لِـه نـشـد زیــر سُــمِّ مــرکـبـهـا            دهَـنـی، نـیـزه‌ای نـخـورد اینجا

هـیـچ پـیـراهــنـی نـشـد غـارت            کـسی انـگـشـتری نـبـرد ایـنـجا

کیست معصومه، مظهر توحید

دخـتـر مـاه، دخـتـر خـورشـیـد

علیمه بود و در عِلم از همه سر بود            پـدر فـدایِ همین نـازدانه دخـتـر بود

رضایِ او به رضایِ رضا گره می‌خورد            هـمیـشه کـارِ دلـش با دلِ بـرادر بود

شبیهِ فـاطمه دورِ سرِ عـلی می‌گشت            و خواهرانه برایش شبـیـهِ مـادر بود

دوباره حادثه تکرار شد؛ برادر رفت            دوباره بدرقه‌اش اشک‌هایِ خواهر بود

حسین رفت خـراسان و زینب آمد قم            فقط حکایتِ این قصه شکلِ دیگر بود

ز بام‌ها هـمه گُـل ریخـتند بر سرِ گُل            مرامِ شهرِ قـم از شهرِ شام بهـتر بود

دوبـاره آمـده‌ام شعـرِ تازه می‌خـواهم            برایِ عرضِ ارادت اجازه می‌خواهم

بـیـا و شـعـرِ مرا با شـعـور کن بانو            و بیـت بیتِ مـرا بیتِ نـور کـن بانـو

ببـین که از همۀ شهـر خـسـته آمده‌ام            کـبوتری شـده‌ام، پَـر شِکســته آمده‌ام

به نـورِ گـنبدِ خورشیدی‌ات قسم بانو            طلا شود دلِ سنگـم در این حرم بانو

چـقـدر قـافـلۀ اشک و آه ایـنجا هست            شبیهِ من چه قدر روسیاه اینجا هست

کریمه‌ای و به اسمِ شما کَرَم خورده است            که خضر آبِ حیات از همین حرم خورده است

کریمه، فاطمه، معصومه رونوشتِ خداست            درِ بهشت نه؛ اینجا خودِ بهشتِ خداست

غدیـر را به خُم آورده است این بانو            مدیـنه را به قـم آورده است این بانو

درِ شِفاء و شِفاعت در این حرم باز است            عصایِ حضرتِ موسی به وقتِ اعجاز است

به شوقِ آمدنش چشمه‌ها گلاب شدند            زنان برایِ قـدم‌هـایِ او رِکـاب شدند

کنارِ محـملِ خـورشـید سایبـان بودند            چقدر مردمِ این شهـر مهربـان بودند

به جایِ هلهله بانگِ سلام بود و درود            به دست‌های همه جایِ گِل گُلایل بود

مـباد سـایۀ خـورشـید را بـبـیـند شب            مـبـاد قـم بـشـود شـام، فـاطـمه زینب

خـرابـه‌ها نـشود منـزلِ بهـشـتِ خـدا            خدا نکرده مـبادا دوبـاره طشتِ طـلا

ولی نه … ما به خدا از تبارِ سلمانیم            به پایِ غـربتِ این خانـواده می‌مانـیم

خلاصه اینکه در این خاک آسمان داریم            کنارِ حضرتِ معصومه جمکران داریم

برایِ راهِ ظهـورش زمیـنه می‌سازیم            شبـیهِ قـم حرمی در مـدینه می‌سازیم

با وضـو از دیـدۀ تر می‌نـویسم فـاطمه           مثـل فـضه مثل قـنـبر می‌نویسم فـاطمه
بـاطـن الله اکـبــر مـی‌نـویـسـم فـاطـمـه           هستی موسی‌بن جعفر می‌نویسم فاطمه

تا قـیامت آفـتـاب روشـن دین فـاطـمه‌ست
نور زهرا! صبر زینب !جمع در این فاطمه ست

حضرت معصومۀ طاهاست! عصمت را ببین           محملش نور است نورالله عزّت را ببین
سجده‌اش را بنگر و اوج عبادت را ببین           جان سلطان است این بانو! کرامت را ببین

بین راه مـشهـد و قـم مـا کـرم لازم شـدیم
سائل خورشید و ماه حضرت کاظم شدیم!

ای امـیـد دردمـنـدان و پـنـاه بی کـسـان           جان فـدای خواهری تو تـمام خواهران
مادری کرده رضا را خوبتر از مادران           اوست تا روزی رسان پس خوش بحال نوکران

هر زمان دلتنگ زهرا می‌شوم قم می‌روم
میل مشهـد می‌کـنم پا می‌شـوم قـم می‌روم

چند روزی هست تب دارد نگاهش بر در است           آنقدر غم خورده و غم خورده خیلی لاغر است
درد دوری از تمام درد و غم‌ها بدتر است           باز هم‌ یک فاطمه از درد بین بستر است

این‌چه غوغایی‌ست یا رب که میان قم بپاست
این دم آخر به لبهایش رضا جانم رضاست

رفـته بین هر بیـابان در هـوای دلبرش           روی ناقه بین‌محمل سایبان دارد سرش
شکر! نامحرم ندیده هیچکس دور و برش           یا نخندیده کسی بر خاک روی معجرش

درد پا دارد ولی دردش فراوان نیست نیست
پای بی‌بی زخمی از خار مغیلان نیست نیست

در مسیرش غیر تکریم و ادب دیگر ندید           با لب تشنه رضای خویش را بی‌سر ندید
دور تا دور خودش چشم بد لشگر ندید           یا برادر را به زیر دشنه و خـنجر ندید

عـمه‌اش زینب ولی زیر لگـدها مانده بود
بین آن نـامـردهای پـست تـنها مـانـده بود

اگر به دست خـزان بـاغ بی بـری بانو            ولی به روی فـلک سایه گـستـری بانو
به سوی قم که قدم می‌نهی علم بر دوش            به شـانه عـرش خـدا را می‌آوری بانـو

ز شور عـشق بـرادر به برکـت قـدمت            نمک به سفـره این شهـر می‌بـری بانو
دیار قم شده صحرای حشر منتظر است            به پـا شـود به قـیـام تو محـشـری بـانو
اگر رضاست حسینت تو زینبی و اگر            رضاست ساقی کـوثر تو کـوثری بانو
کسی که کفو تو باشد جهان ندیده و نیست            مگـر که زاده شـود بـاز حـیـدری بانو
اگر که نـائب زهـرا شـدی یـقـین داری            به روی گـردن مـا حـق مـادری بـانـو
چنین که بُرده قرار از تو شعله‌های فراق            چنان سپـند پـریـشان به مجـمـری بانو

تــمــام دار و نــدارم فــدای غــم هـایـت

بنه به روی دو چـشـمم دمی قـدم هایـت

اگر چه سینه‌ات از غصه گشته مالامال            ولی دمـیـده به قـم بـا تو کـوکب اقـبـال
در انـتـظـار بـرادر ز جـاده‌هـای امـیـد            به دست هـر مـژه‌ات لاله‌های استقـبال
چه قدر پیر و شکسته شدی از این دوری            که لحظه‌های فراق است هریکی صد سال
گرفـته زلف رضا را زمـانه از دستت            گره به زلف غـمش خورده رشتۀ آمال
شبـیه زیـنب کـبـری تویی تو سـر تا پا            حـسین وجه عـلی وار و فـاطـمه تـمثال
ولی تفاوت شهر تا به شهر بسیار است            که قـم کجا و بیـابان و زینب و گـودال
اگـر تو در پـی روی مـه رضا هـستی            هلال زینب کـبری به نی شد استهـلال
تـمـام شهـر اگـر کـه بـه پـات افـتـادنـد            فـتـاد پـای حـرم لـشگـری پی خـلـخـال
تـن بـرادر تـو غــرق بـیـن گـل‌هـا شـد            تـن بــرادر او زیــر نـعــل‌هـا پــامــال

تــمــام دار و نــدارم فــدای غــم هـایـت

بنه به روی دو چـشـمم دمی قـدم هایـت

هم شكسته می‌شود پشت برادر بی‌برادر           هم شود مثل گلی پژمرده خواهر بی‌برادر

از مديـنه آمـده تـنهـا به عـشـق ديـدن او           جان نمی‌خواهد به تن معصومه ديگر بی‌برادر

لحظه لحظه اضطرابش می‌شود بيش از مدينه           دختر موسي ابن جعفر گشته مضطر بی‌برادر

با برادر كوه غم را مثل كاهی ديده خواهر           غصه‌هايش می‌شود چندين برابر بی‌برادر

قم چه استقبال گرمی كرده از معصومه خاتون           خاطرش هرگز نشد در قم مكدر بی‌برادر

روضه دارد تك تك اين بيت ها در لا به لايش           او نديـده هـلهـله در بين معـبـر بی‌برادر

خاطرش جمع است دارد روی پيكر سر برادر           همسفر هرگز نشد معصومه با سر بی‌برادر

روضه كم كم شد كشيده سمت شام و مجلس می           زينب آنجا مانـده تنها بی‌برادر بی‌برادر

هجران به چالش می‌کشاند عاشقان را            هـمراه خـود می‌آورد اشـک روان را

خواهـر شدی و فکر دوری از برادر            با بی‌قـراری بُـرده از جانت تـوان را

بــیـن تــمــام غــصــه‌هـا داغ بــرادر            تا پـای مُردن می‌کـشاند خواهـران را

الـحــمـدلله ‌کـه نــدیـدی بــیـن گــودال            زیـر هجـوم نیـزه جـسم نـیـمه‌جـان را

با دست بسته کـوچه به کـوچه نرفـتی            یـا که نـدیـدی پـوسـخـنـد این و آن را

شکر خـدا که پـاسبـانت محـرمت بود            دور و بـر نـاقـه نـدیـدی فـاســقـان را

اصلا نـرفـتی شـام! نه!! اصلا ندیـدی            بر روی لب‌هایش فـروود خیزران را

اخت‌الرضا حبیبۀ موسی ابن جعـفری            ای بانـویی که ثانی زهـرای اطهـری

دُرّ گـرانـبـهـای ولایـت به شـهـر قــم            از جـمـلـۀ خـلایـق عـالـم تـو بـرتـری

پوشیده نیست جود تو از بس کریمه‌ای            هرکس رسید بر حرمت خوب می‌خری

بـانـوی آسـمـانـی خـاکـی نـشـیـن مـن            با لطف خود همیشه کنی ذرّه‌پـروری

دنیا چقدر پست و حقـیر است پیـشتان            وقـتی به سـجـده ذاکــر اذکـار داوری

بر من نگاهی از سر لطف عظیم کن

کنجی ز صحن خود بده من را مقیم کن

جـانـم فـدای آن هـمـه دل بـیـقـراریت            در هجـر یـار آن همه لحـظه شماریت

جـانـم فـدای درد فـراقـی کـه دیــده‌ای            دنـبـال یـار آن هـمـه نـاقـه ســواریـت

جـانـم فـدای سـیـنـۀ پُـر الـتـهـاب تــو            جـانـم فـدای آن هـمه انـدوه و زاریت

هجران چه کرد باتو که حالت خراب شد؟            داغ فـراق بـود کـه شـد زخـم کـاریت

گـفـتم فـراق روضه‌ای آمد به یـاد من            آن روضه‌ای که هست به چشم بهاریت

رخصت دهید روضه بخـوانم برایتان

روضه بخـوانم از سفـر عـمه جانـتان

بـانـو اگر چه رنج سفـر را کـشیده‌ای            امـا سـر بُـریـده بـه نــیــزه نــدیــده‌ای

گرد و غبار راه به رویت نشسته است            امـا کـجـا «اُخـیَّ الـیَّ» شــنــیــده‌ای؟

راهـی دراز آمــده‌ای تـا بـه قــم ولـی            از تل کجـا به جانب مـقـتل دویـده‌ای؟

بر سیـنه دستـخـط برادر گرفـتی و...            سوزی به یـاد جامۀ از کین دریـده‌ای

سخـتی راه نـیـرو و تابت گرفـتـه بود            وانگه رسید خاطرت از قـد خـمیده‌ای

گرچه به یاد یار دو چشمت پُر آب بود

کی جای تو به مجلس اهل شراب بود؟

هر زمانی دل، میان سیـنه‌ام گم می‌شود            یا به مشهد می‌رود، یا راهی قم می‌شود

تا نگاه من به دریای ضریحش می‌رسد            دل دگرگون می‌شود، غرق تلاطم می‌شود

دانه دانه اشک های زائـرانـش می‌چکـد            زیـر پـاهای کـبوتـرهاش گـنـدم می‌شود

نـور می‌بارد چـنان از گـنـبد این آفـتاب            در کنارش جلوه خورشید هم گم می‌شود

شهر قم یا مشهد سلطان چه فرقی می‌کند            هر کـدامش قـبلۀ حاجـات مردم می‌شود

بارها ناگـفـته در اینجا شدم حاجـت روا            رفته از دستم حساب، این بار چندم می‌شود

دل به دست او سپردی غم مخور، کار نشد            با دعای خواهر خورشید هشتم می‌شود

خیمه‌گاه اینبار در قم بود، مقتل طوس بود           جادۀ مشهد به قـم لبریز از فـانوس بود

نامه با خط برادر داشت در دستان خود           خواهری از دور می‌آمد ولی مأیوس بود

بر لب خشکـیدۀ قم ذکر یا معـصومه و           بر لب معصومه خانم ذکر یا قدّوس بود

بس که چشمش را به راهت دوخته، از راه قم           خاک مشهد بیشتر در حسرت پابوس بود

رود غـم های پـدر، دریای دوری رضا           بر فـراز نـاقـه‌ای انگـار اقـیـانـوس بود

زینب این بار آمده قبل از برادر جان دهد           این خودش متن زیارتنامۀ مخصوص بود

روضۀ دشت بـرادرهای از هم ریخـته           داغ سنگین بود، روضه روضۀ ناموس بود

در فراق هشتمین طاووس جنّت جان سپرد           آنکه در دستان خدّامش پر طاووس بود

هر لحظه لحظه با نفـست خو گرفته‌ام            از عـطر نـاب پـیـرهـنت بـو گرفـته‌ام

بی‌بـاده می ز جـام طهـورایی‌ات زدم            سر مـسـتـم و تـرانـۀ یا هـو گـرفـتـه‌ام

تا با تو روبـرو شوم ای آسـمان عشق            مـن از تــمـام آیـنــه‌هـا رو گـرفــتـه‌ام

بـا تــو هــمـان تـلاطـم دریــای آبـی‌ام            بـی‌تـو شـبـیـه کـشـتی پهـلـو گـرفـته‌ام

تو مـاه آسـمـانی خـورشـیـد هـشـتـمی            مهـر تـو را ز ضـامن آهـو گـرفـتـه‌ام

حق دارم این چنین به تو وابسته تر شوم            من نـا گـرفـته را ز تـو بـانـو گرفـته‌ام

دلخسته از فراغم یا رب رسان رضا را            کن مستجـاب یا رب تنها همین دعا را

هر منزلی که رفـتم نقـش سراب دیدم            پیـوسـته یـادم آمـد غـم‌های کـربـلا را

معصومه زینب تو؛ تو هم حسین من باش            چیزی دگر نخـواهم بگـذار این بنا را

حالا که تو حسینی بر محملم نظر کن            خواهم تو را ببوسم نی آن سر جدا را

دسـتان عـمـه‌ام را بـستـند گر چه آنها            در بین سربداران می‌جـست مقـتـدا را
دشمن مدام می‌بست وقتی نظر به نی داشت            بــا تـــازیــانــه راه دیـــدار آشــنــا را
بیمار را مـداوا جز دیدن رخت نیست            از چشم پُر ز مهرت خواهم من این دوا را
گرچه خودت غریبی من هم غریب گشتم            گر مُردم از فراغت روشن کن آن سرا را
قـم تل زینـبـیه مشهد چو قـتـلگاه است            اما ندیـد آخـر؛ معـصومـه‌اش رضا را

می‌داد جان و بر لـبش ذکر رضا بود            مـثـل بـرادر نــالـه‌اش واغـربـتـا بـود

پایـش بسوی قـبله و قـلـبـش خـراسان            بهر امامـش هـمچنان غـرق عـزا بود

داغ رضایش آنچـنان از پـای انداخت            در آن جوانی سخت محتاج عصا بود

مـی‌کــرد یــاد زیـنـب و داغ بـــرادر            کـوفه بـرای آل عـصمـت بی‌حـیـا بود

در دست اهل قم همه گل بود و گل بود            در دست پست کوفـیان سنگ جفا بود

دارالـبـکـایش نـیـنـوا می‌گـشـت بـانـو            کم کم گـریز روضه‌اش تا کـربلا بود

گـویـی ز تـل زیــنـبـیـه دیـد خــواهـر            بر زخـم زخـم آن بـرادر، رد پـا بـود

جـسم بـرادر را خـراسان دفـن کردند            در کـربـلا اما تـنی پُر خـون رها بود

جا دارد اینکه جان دهد زین غم رئوفی            آیا سـزای آل عـصـمـت نـاسـزا بـود؟

در حرم نه، زائرت دارد اقامت در بهشت          قیمتی تر می‌شود با تو عبادت در بهشت

روز محشر نه، به تأیید زیارت نامه‌ات          می‌کنی از زائران خود شفاعت در بهشت

از زیارت نامه‌ات فهـمیده‌ام این راز را          هرکسی خوانْد از تو،خواهد رفت راحت دربهشت

هرچه می‌خواهم عنایت می‌کنی یکباره، چون          زود خواهد شد دعاها استجابت در بهشت

خوش به حال خادمانت که چنان خیل مَلَک          پیش تو هستند هی مشغول خدمت در بهشت

صبح می‌آیم نمی‌گویم که کِی دل می‌کَنم          چون که معنایی نخواهد داشت مدّت در بهشت

ظاهـراً کُـنج حـرم دفـن است اما بـاطـناً          زودتر از موعدش رفته ست «بهجت» در بهشت

خوش به حالش مسجد اعظم گواهی می‌دهد          اینچنین دارد «بروجردی» عمارت در بهشت

خوش به حال کفتر صحنت که دائم پیش توست          فرق دارد داستان‌های حسادت در بهشت

ساعتی در زیر درب ساعتت محو توأم          گرچه بی‌معنی ست با این فرض ساعت در بهشت

توی حوض صحن افتاده ست عکس گنبدت          گوییا افتاده اینجا عکس جنت در بهشت

معتقد هستم فقط با « اِشْفَعی لی فاطمه«          می‌کنی بعد از قیامت هم قیامت در بهشت